van moskou tot magadan deel 2

De documentairemaker gaat kijken in zuid siberie in altai, een van de mooiste plekken van rusland. in altai vallen namelijk regelmatig brokstukken uit de lucht van een raketbasis 1000 kilometer verderop.

De bewoners spreken hierover alsof het over het weer gaat, een typisch russische eigenschap. Russen tonen zich sterk en onverschillig naar de buitenwereld. Veel russen praten nogal cynisch over gebeurtenissen die ze overkomen en omstandigheden waar ze in zitten.
Een goed voorbeeld van die cynisch uitingen is een spreekwoord: In rusland zijn geen wegen, alleen bestemmingen.

Russische mannen willen er voor de buitenwereld sterk uitzien, ze laten niet zien hoe moeilijk ze het hebben. Bijvoorbeeld een man uit altai met huidkanker deze toont vrijwel geen "zwakke" emoties terwijl het vrijwel zeker is dat hij dood gaat. Een andere man die brokstukken op zijn huis gehad heeft spreekt over de giftige eigenschappen van dit afval. Blijkbaar gaat 99% van de bevolking in dit gebied dood aan kanker. Deze man pakt een brokstuk vast en zegt dat het voor hem toch niet meer uitmaakt, een keer meer of minder contact met het afval.

De russische overheid behandeld de bevolking in altai ontzettend slecht, de overheid komt het afval verwijderen in beschermde pakken terwijl ze de bevolking verplicht word te helpen in hun normale kleding. Het raarste van dit alles is eigenlijk dat de bevolking het pikt.
De bevolking van altai laat letterlijk allerlei shit over zich heen komen zonder daar iets tegen te willen doen. Deze ontzettend apatische houding komt waarschijnlijk vanuit 70 jaar communistisch regime waar het tegenwerken van de staat zomaar je leven kon kosten (er zijn op dit moment nog steeds mensen die plots "verdwijnen").
Deze spreuk van de documentairemaker vat het goed samen: Wat is erger, een leider die overal mee wegkomt of een volk dat alles pikt.

De gewone rus houd zich niet bezig met zijn mensenrechten, een Rus maakt zich eerder zorgen om simpelere dingen zoals brood op de plank.

Over huiselijk geweld in Rusland:

"Ieder uur sterf er in Rusland een vrouw door huiselijk geweld"
Een interview met een slachtoffer toont aan hoe weinig rechten een vrouw in de praktijk heeft, toen zij naar de Politie ging om aangifte te doen werd ze terug gestuurd. Het ging om een prive aangelegenheid waar de politie zich niet mee wilde bemoeien.

Russische vrouwen worden vaker gewezen op hun rol of plek in hun gezin door vreemden. Een scheidingsaanvraag van de geinterviewde werd niet geaccepteerd, pas toen haar man aangaf te willen scheiden konden ze uit elkaar.

Mijn optiek:
Ik zie de behandeling van de Russische vrouw als een poging om het "sterke" van de man tot stand te houden. Het lijkt er op dat Russische vrouwen in de praktijk het recht niet hebben om hun man "zwak" te laten lijken. indien dit toch gebeurd worden ze hier ook voor bestraft, niet wettelijk maar in de praktijk gebeurd het vaak.